(Şürûh) : 1) açma, ayrma. 2) açıklama, * açımlama {bir ibareyi veya eseri-] . 3) bir kitabın ibaresini kelime kelime açıp îzah ederek yazılan kitap. 4) açık anlatma, (bkz. : îzâh, tafsîl).

iz. ar. cm: şurûh. 1. Açma, yarma. n. 2. Bir kitabın ibâresini yine o lisânda veya bir lisân-ı âharda tafsîl ve îzâh ederek müşkilâtını açma: Sûdî Sa‘dî’nin Gülistânı’nı ve Dîvân-ı Hâfız’ı şerh etmiştir; Muallakât-ı Seb‘a’yı üdebâ-yı Araptan birçok zevât şerh etmişlerdir. 3. Bir kitabın ibâresini kelime bekelime açıp îzâh ederek yazılan kitap: Şerh-i Gülistân; Şerh-i Makâmât-ı Harîrî; Dîvân-ı Mütenebbî’nin müteaddid şurûhu vardır. 4. mc. Îzâh, tafsîl, açık anlatma: bunu bana şerh ediniz anlayamadım.

vn. & s. 1. An explaining, expounding, declaring. 2. A commenting on a literary composition, a commentary. 3. A laying open, a taking to pieces.

s. (pl. شروخ) 1. A wing-like terminal projection. 2. A sword-blade in the rough. 3. A youth, a lad.

اَلشَّرْحُ [eş-şerh] (şîn’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Bir nesneyi keşf etmek; tekûlu: شَرَحْتُ الْغَامِضَ إِذَا فَسَّرْتَهُ Ve غَامِضٌ [gâmid] gayn-ı mu’ceme ve dâd-ı mu’ceme ile müşkil demek olur. Ve شَرْحٌ [şerh] Kalbi açıp pâk etmeğe de derler; yukâlu: شَرَحَ اللهُ صَدْرَهُ لِلْإِسْلَامِ

اَلشَّرْخُ [eş-şerh] (şîn’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) شَارِخٌ [şârih]in cem’i, yiğitler ma’nâsına, mislu: صَاحِبٌ [sâhib] ve صَحْبٌ [sahb]. Ve fi’l-hadîsi: “أُقْتُلُوا شُيُوخَ الْمُشْرِكِينَ وَاسْتَحْيُوا شَرْخَهُمْ” Ve شَرْخٌ [şerh] Yiğitliğin ve sâ’ir nesnenin evveli. Ve شَرْخٌ [şerh] Her yılda zâhir olan evlâd-ı ibil. Ve شَرْخٌ [şerh] Devenin azısı yarıp çıkmağa derler; yukâlu: شَرَخَ نَابُ الْبَعِيرِ شَرْخًا إِذَا شَقَّ الْبَضْعَةَ Ve بَضْعَةٌ [bad’at] bâ’nın fethi ve dâd-ı mu’cemenin sükûnu ve 'ayn-ı mühmele ile et pâresidir ki bu makâmda diş bittiği et maksûddur. Ve شَرْخٌ [şerh] Ok temrenine derler ki henüz suvarılmamış ola ve oka geçmemiş ola.