(a. i. c. : uruk) : 1) kök, asıl. 2) damar. 3) nesil, zürriyet, sülâle, soy.

iz. ar. cm: urûk. 1. Kök, asıl, bih: عرق الذهب ırku’z-zeheb = altın kökü. (nebât) 2. Damar, reg: urûkunda cevelân eden kan. 3. Nesil, sülâle, zürriyet, neseb: bazı hayvanâtın ırkı münkatı‘ olmuştur. 4. Cins, nevi, şube: nev‘-i beşerin ırk-ı ebyâzı, ırk-ı asfarı. 5. mc. Hissiyyât, havâss: urûk-ı hamiyyet.

اَلْعِرْقُ [el-'irk] ('ayn’ın kesriyle) Damara denir, Fârisîde reg denir; bedende olur ve ağaçta olur ki kökünde damar tarzında tel tel saçaklardan 'ibârettir, her tarafa sürüp gider; cem’iعُرُوقٌ ['urûk] ve أَعْرَاقٌ [a’râk] gelir ve عِرَاقٌ ['irâk] gelir 'ayn’ın kesriyle. Ve عِرْقٌ [‘irk] Her nesnenin asl ve bünyâdına ıtlâk olunur; yukâlu: لَهُ عِرْقٌ كَرِيمٌ أَيْ أَصْلٌ Ve aslâ ot bitirmez çorak yere denir. Ve şol yüksek ve dik yukarı galîz sarp dağa denir ki sarplığından tepesine çıkmak mümkin olmaya. Ve küçük dağa denmekle zıdd olur. Ve gövdeye denir, جَسَدٌ [cesed] ma’nâsına. Ve bir mevzi’ adıdır. Ve süte denir. Ve çok devâbb ve mevâşî dölüne denir, nitâc-ı kesîr ma’nâsına. Ve huseyn b. 'Abdulcebbâr nâm muhaddisin lakabıdır. Ve ılgın ağacı biten çorak yere denir. Ve yer ile uzun uzadı yufkaca kum yığınına denir, 'alâ-kavlin yüksek mekâna denir; cem’i عُرُوقٌ ['urûk]tur. Ve azca nesneye denir; yukâlu: عِرْقٌ مِنَ الْمَاءِ أَيْ قَلِيلٌ

s. A (man’s) race and lineage. (Vulg. الق ) .

s. (pl. عروق) 1. A root; rootlet, radicle, a fibre. 2. A source origin, basis. 3. A blood-vessel, vein, artery. 4. A natural disposition, temperament. 5. A sprinkle of one fluid in another.