اَلْخَمْطُ [el-hamt] (hâ’nın fethi ve mîm’in sükûnuyla) Eti kebâb eylemek, 'alâ-kavlin tatarıca kebâb eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: خَمَطَ اللَّحْمَ خَمْطًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا شَوَاهُ أَوْ فَلَمْ يُنْضِجْهُ Ve oğlağın derisini yüzüp bütün biryân eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: خَمَطَ الْجَدْيَ إِذَا سَلَخَهُ فَشَوَاهُ Ve tuluma süt komak ma’nâsınadır; yukâlu: خَمَطَ اللَّبَنَ خَمْطًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالثَّانِي إِذَا جَعَلَهُ فِي سِقَاءٍ Ve خَمْطٌ [hamt] Râyihası tayyib olan süte denir, خَامِطَةٌ [hâmitat] gibi. ‘Alâ-kavlin نَبِقٌ [nebik] ve elma râyihaları bağlamış süte denir ki نَبِقٌ [nebik] gibi ve elma gibi kokar ola, ke-mâ se-yuzkeru. Ve خَمْطٌ [hamt] ve خُمُوطٌ [humût] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Sütün ve süt tulumunun râyihası hoş olmak ma’nâsınadır. Ve nâ-hoş olmak ma’nâsına olmakla zıdd olur; yukâlu: خَمَطَ اللَّبَنُ وَالسِّقَاءُ خَمْطًا وَخُمُوطًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا طَابَتْ رِيحُهُ وَيُقَالُ خَمَطَ إِذَا تَغَيَّرَتْ رِيحُهُ Ve خَمْطٌ [hamt] Ekşi, ‘alâ-kavlin acı nesneye denir; yukâlu: شَيْءٌ خَمْطٌ أَيْ حَامِضٌ أَوْ مُرٌّ Ve tadı acımtırak olan nebâta denir. Ve ağacın azca tutmuş yemişine denir. Ve سِدْرٌ [sidr] ağacına şebîh bir şecerin ismidir. Ve bir kâtil ve zehr-nâk şecer adıdır. Yâhûd mutlakan dikensiz ve çalısız olan şecere denir. Ve misvâk ağacının yemişine denir. Ve bir nev’ yemiş adıdır ki فَسْوَةُ الضَّبُعِ [fesvetu’d-dabu’] dahi derler. Mü’ellif ‘indinde فَسْوَةُ الضَّبُعِ [fesvetu’d-dabu’] mantar nev’indendir, قَعْبَلٌ [ka’bel] dahi denir. Ve sâ’ire göre Yûnânîde sokrâtiyyûn dedikleri köktür, şalgam kadar olur.