اَلذَّأْرُ [ez-ze’r] (zâl-ı mu’cemenin fethi ve hemzenin sükûnuyla) Bir nesneye harîs olup cür’et etmek; yukâlu: ذَئِرَ عَلَيْهِ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve fi’l-hadîsi: “ذَئِرَ النِّسَاءُ عَلَى أَزْوَاجِهِنَّ” Ve kerâhet ma’nâsına da gelir; yukâlu: ذَئِرَهُ أَيْ كَرِهَهُ وَانْصَرَفَ عَنْهُ Ve i’tiyâd ma’nâsına da gelir; yukâlu: ذَئِرَ بِالشَّيْءِ أَيْ ضَرَى بِهِ وَاعْتَادَ Ve ضَرَاوَةٌ [darâvet] dâd-ı mu’ceme ile i’tiyâd ma’nâsınadır. Asma’î eyitti: Bunun ma’nâsı نَفَرْنَ وَنَشَزْنَ وَاجْتَرَأْنَ demektir. Ve 'Arabların إِمْرَأَة ذَائِرٌ dedikleri dahi bundandır فَاعِلٌ [fâ’il] sîgası üzere, 'alâmet-i te’nîssiz.