يَأْتِ [ye’ti] (yâ’nın fethi ve hemzenin sükûnu ve tâ’nın kesriyle) Fi’l-i muzâri’dir, âhirinden yâ hazf olunmuştur. Ve kuri’e bihi kavluhu ta’âlâ: ﴿يَوْمَ يَأْتِ﴾ (هود، 105) ke-mâ kâlû: لَا أَدْرِ وَهِيَ لُغَةُ هُذَيْلٍ Ve gâh olur hâlet-i cezmde yâ isbât olunur, ke-mâ kâle’ş-şâ’ir “أَلَمْ يَأْتِيْكَ وَالْأَبْنَاءُ تَنْمِي” Ve Mâzinî eyitti: şi’rde يَرْمِيكَ ve يَغْزُوكَ demek câ’iz olur yâ’nın ve vâv’nın ref’iyle ve قَاضِيٌ demek câ’iz olur yâ’nın tenvîniyle; bunları harf-i sahîh mecrâsına cârî kılmakla esmâda ve ef’âlde asl olduğuna binâ’en.