(“ku” uzun okunur, a. i.) : 1) düşme, (bkz. : sukut). 2) rastlama, isabet etme. 3) olma, oluş. 4) bir hâdisenin çıkış şekli, ceryânı. Adîm-ül-vuku’ : hiç olmıyan, olması imkânsız. Ke-sîr-ül-vuku’ : çok olan, sık sık olan. Nâd’r-ül-vuku’ : seyrek rastlanan.

اَلْوُقُوعُ [el-vukû’] (kâf’la رُجُوعٌ [rucû’] vezninde) Yukarıdan aşağı düşmek ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَعَ الشَّيْءُ وُقُوعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا سَقَطَ Ve وُقُوعُ الْقَوْلِ [vukû’u’l-kavl] ki âyât-ı kur’âniyye’de vâki’dir, mutazammın olduğu mâddenin husûlünden 'ibârettir; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَقَعَ الْقَوْلُ عَلَيْهِمْ﴾ أَيْ وَجَبَ Ve sübût ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَ الْحَقُّ أَيْ ثَبَتَ Ve deve çökmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَتِ الْإِبِلُ إِذَا بَرَكَتْ Ve davar yatmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَتِ الدَّوَابُّ إِذَا رَبَضَتْ Ve yere ibtidâ yağmur yağmak ma’nâsına müsta’meldir ki yere yağmur düştü ta’bîr olunur; tekûlu’l-‘Arab: وَقَعَ رَبِيعٌ بِالْأَرْضِ إِذَا حَصَلَ وَلاَ يُقَالُ سَقَطَ Ve kuş konmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَ الطَّيْرُ عَلَى شَجَرٍ أَوْ أَرْضٍ إِذَا نَزَلَ Ve وُقُوعٌ فِي الْيَدِ [vukû’ fi’l-yed] nâdim ve peşîmân olmaktan kinâyedir, سُقُوطٌ فِي الْيَدِ gibi; yukâlu: وُقِعَ فِي يَدِهِ عَلَى الْمَجْهُولِ بِمَعْنَى سُقِطَ فِي يَدِهِ