iz. ar. cm: vükelâ. [وكاله vekâle’den sıfm.] 1. Başkasının işini görmeye memur adam: mahkemeye bizzat gelmeyip bir vekîl gönderdi; kendisi köyde oturuyorsa da şehirde işlerini görür bir vekîli vardır. 2. Birinin nâmına söz söyleyen veya hareket eden: sizi tebrîke pederimden vekîlim; gelin güveyi vekîlleri. 3. Asıl memuru hazır olmayan bir memuriyeti muvakkaten idâre eden adam, kaymakâm: nâzır vekîli; re’îs vekîli. 4. Bir memurun ikincisi, muâvini veya küçüğü ve bir rütbe dûn bulunanı: yüzbaşı vekîli; şehbender vekîli; konsolos vekîli. 5. Vükelâ-i devletten olan zât, nâzır. [bu mana ile lisânımızda ekseriya cem’i müfret gibi kullanılıyor.]