اَلْوَقْعُ [el-vak’] (vâv’ın fethi ve kâf’ın sükûnuyla) Bir sert nesnenin şiddetle bir nesneye çatırtılı ve takırtılı dokunmasına denir, iki taşın birbirine dokunması ve davar ayağının yere dokunması gibi; tekûlu: سَمِعْتُ وَقْعَ حَافِرِ دَابَّتَهِ وَوَقْعَ الْمَطَرِ أَيْ شِدَّةَ ضَرْبِهِ Ve dağın yüksek ve uçurum yerine denir. Ve yağmuru düşmek üzere olan yâhûd yufka olan buluta vasf olur, وَقِعٌ [veki’] denir denir, كَتِفٌ [ketif] vezninde; yukâlu: سَحَابٌ وَقْعٌ وَوَقِعٌ أَيْ مُطْمِعٌ أَوْ رَقِيقٌ Ve sür’atle gitmek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: وَقَعَ الرَّجُلُ وَقْعًا إِذَا ذَهَبَ وَانْطَلَقَ سَرِيعًا Ve bileği taşına bıçak çalmak ma’nâsınadır ki bilemek için çalmaktır; tekûlu: وَقَعْتُ النَّصْلَ بِالْمِيقَعَةِ إِذَا ضَرَبْتَهُ بِهَا Ve davarın iki yancıkları üzere dâg basmak ma’nâsınadır; tekûlu: وَقَعْتُ الْبَعِيرَ إِذَا كَوَيْتَهُ وَقَاعِ Ve düşman ile gereği gibi uğraş eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: وَقَعَ بِالْعَدُوِّ إِذَا بَالَغَ فِي قِتَالِهِمْ