iz. cm. ar. fd: asıl. bkz. اصل asl. 1. Bir ilim ve fennin kavâid-i asliyesinden ve tatbîkâtına girişmezden evvel bilinmesi iktizâ eden mebânîsinden bahs eden ilim: usûl-i fıkıh, usûl-i hadîs. 2. Mebânî, mebâdî: usûl-i hendese. 3. Tertip, nizâm, kâide: usûl-i mûsikî. tarîkatın usûl ve erkânı. 4. tr. fd. Üslûb, tarz, yol: onun aslı budur; bu usûl ile. 5. Yavaşlık, mülâyemet, nâzikâne tavır: usûl ile yerinden kaldırdı. [bu manada “usûlet” bundan veya “sühûlet’ten galattır] daha ziyâde yavaşlık beyân için usûlle (yani usûl ile) ta’birine edât-ı tasgîr dahi ilâve olunarak “yavaşcacık” manasıyla: usûllacık denilir. [usûllacak” yazmamalı.]

اَلْأُثُولُ [el-usûl] (sâ-yı müsellese ile وُصُولٌ [vusûl] vezninde) Bir nesne köklenip tamâm mertebe asl ve istihkâm bulmak ma’nâsınadır; yukâlu: أَثَلَ الشَّيْءُ أُثُولًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا تَأَصَّلَ

s. pl. of اصیل q. v.

s. pl. اصل q. v.;.

s. from A. اصول A method; a plan. 2. A stratagem or device deftly carried out. 3. Care and gentleness, with freedom from bustle or hurry.