اَلطِّلْعُ [et-til’] (tâ’nın kesriyle) إِطِّلاَعٌ [ittilâ’] lafzından ismdir, muttali’ olacak nesneye denir; ve minhu tekûlu: إِطَّلِعَ طِلْعَ الْعَدُوِّ أَيْ أَمْرَهُ الَّذِي يُطَّلَعُ Ve şol yüksek yere denir ki oradan bir nesneye bakılıp muttali’ olunur; yukâlu: نَظَرَ مِنَ الطِّلْعِ وَرَأَى سَوَادَ الْجَيْشِ أَيْ مِنَ الْمَكَانِ الْمُشْرِفِ الَّذِي يُطَّلَعُ مِنْهُ Ve cânib ve nâhiye ma’nâsınadır; tekûlu: كُنْ بِطِلْعِ الْوَادِي أَيْ نَاحِيَتِهِ Bu iki ma’nâda fethateynle de lügattır. Ve etrâfından alçak olup düz ve oturaklı olan arza denir, 'alâ-kavlin câ-be-câ tepeli ve bayırlı yere denir. Ve yılana denir, حَيَّةٌ [hayyet] ma’nâsına. Ve râz ve serîreye ıtlâk olunur; tekûlu: أَطْلَعْتُهُ طِلْعَ أَمْرِي أَيْ أَبْثَثْتُهُ سِرِّي