(a. i. sebh’den) : 1) (c. : tesbîhât) “sübhânAllah” kelimesini söyliyerek Allah’a ta’zîm etme. 2) tespih, (bkz. : sübha).

(a. i. sebh’den) : 1) (c. : tesbîhât) “sübhânAllah” kelimesini söyliyerek Allah’a ta’zîm etme. 2) tespih, (bkz. : sübha).

iz. ar. cm.: tesbîhât. [سبحان sübhân’dan ms. tef‘îl] 1. Sübhanallâh diyerek hakk teâlâ hazretlerini tenzîh ve takdîs etme. 2. Ezkâr ve evrâdı saymak için hazırlanmış dâneler dizisi: tesbîh çekmek. [bunun asıl ism-i arabîsi “sübha” olup, âlet-i tesbîh olmak münâsebetiyle lisânımızda tesbîh denilmiştir.]

اَلتَّشْبِيهُ [et-teşbîh] (تَفْعِيلٌ [tef’îl] vezninde) Benzetmek ma’nâsınadır; yukâlu: شَبَّهَهُ إِيَّاهُ وَبِهِ إِذَا مَثَّلَهُ Ve telbîs ve tahlît eylemek ma’nâsına müsta’meldir ki bilinmez eylemekten 'ibârettir; yukâlu: شُبِّهَ عَلَيْهِ الْأَمْرُ إِذَا لُبِّسَ عَلَيْهِ

اَلتَّسْبِيخُ [et-tesbîh] ('alâ-vezni اَلتَّكْرِيم [et-tekrîm]) Belâyı tahfîf etmeğe derler; yukâlu: سَبَّخَ اللهُ عَنْكَ الْحُمَّى derler; ey: خَفَّفَهَا Ve fi’l-hadîsi: “أَنَّهُ عَلَيْهِ السَّلَامُ قَالَ لِعَائِشَةَ رضي الله عنها حِينَ دَعَتْ عَلَى سَارِقٍ سَرَقَهَا لَا تُسَبِّخِي عَنْهُ بِدُعَائِكِ عَلَيْهِ” أَيْ لَا تُخَفِّفِي عَنْهُ إِثْمَهُ Ve تَسْبِيخٌ [tesbîh] Issının şiddeti sâkin olmağa dahi derler, فُتُورُ حَرٍّ ma’nâsına; yukâlu: سَبَّخَ الْحَرُّ إِذَا فَتَرَ وَخَفَّ Ve kavî olan nevme dahi derler. Ebû 'Amr eyitti: سَبْخٌ [sebh] nevme ve nevmden uyanıp fârig olmağa dahi derler, nitekim ba’zılar “إِنَّ لَكَ فِي النَّهَارِ سَبْخًا طَوِيلًا” (المزمل 7) kırâ’at etmişler, فَرَاغًا طَوِيلًا ma’nâsına.