iz. ar. [ميزmeyz’den ms. tef‘îl] 1. Ayırma, seçme, fark etme, tefrîk: hayır ve şerri, hatâ ve sevâbı temyîze muktedir. 2. İyiyi kötüden fark etmek hâssa ve kuvveti, kuvve-i mümeyyize: bu adamda temyîz yoktur; erbâb-ı temyîz. 3. hk. bir davanın üçüncü ve son derecede rü’yeti, en yüksek mahkemeden geçmesi: davayı temyîz etti. işi temyîze gitti. 4. d. nahv-i Arabîde esma-i a‘dâdın ve mübhem bir mana ifâde eden isimlerin medlûlünü hasr ve tayin için mansûb ve münker olarak îrâd olunan isim: عشرون درهما ışrûne dirhemen = yirmi dirhem ve رطل زيتا rıtlun zeyten = bir rıtıl zeytinyağı tabirlerinde dirhemen ve zeyten isimleri gibi.