(a. i. c. : tekâyâ) : 1) dayanma, (bkz. : istinâd). 2) güvenme, (bkz. : i’ti-mâd). 3) tekke, (bkz. : dergâh, hânkah, zâyiye).

is. ar. cm. tekâyâ [وكاء vekâ‘’dan] 1. Dayanma, istinâd, ittikâ: mülk-i dünya üzerine tekye (ittikâ) câiz değildir. 2. [belki “tekyegâh”dan muhtasar] Bir şeyhin taht-ı riyâset ve idâresinde dervîşân tâifesinin istinât ettikleri ve zikir ve mukâbele ve çile ile uğraştıkları dâire-i mahsûsa, han-gâh, dergâh, zâviye. [lisânımızda ekseriya ve cem‘i daima bu ikinci mana ile kullanılır.]

s. A convent or chapel of dervishes, and the like.

s. A leaning on a thing with the back; or elbow.