d. fa. [tr. zebân-zedi: ته teh] 1. İntihâ beyân edip “ب be” edât-ı fârisiyesiyle yâhut türkçe mefûlün-ileyh ile ve bazen fazla olarak “kadar” yâhut “dek” kelimesinin de ilâvesiyle kullanılır: تا بصباح tâ-be-sabah = sabaha dek; تا بقيامت tâ-be-kıyâmet = kıyamete kadar; tâ bağdad’a, bağdad’a kadar; tâ haşre dek; tâ gönlü oluncaya kadar bekledim. 2. Gâye ve illet beyân edip, ekseriya “ki” edâtıyla beraber kullanılır ve “tâ ki” yâhut “tek” telaffuz olunur: açık yazdım ta ki herkes kolay anlasın; tek (ta ki) herkes anlasın diye açık yazdım.