اَلطَّعَامُ [et-ta’âm] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Buğdaya ıtlâk olunur; yukâlu: فُلَانٌ يَحْتَكِرُ فِي الطَّعَامِ أَيْ فِي الْبُرِّ Şârih der ki deve kısmına مَالٌ [mâl] ıtlâkı gibi طَعَامٌ [ta’âm] dahi buğdayda gâlib olmuştur. İntehâ. Ve طَعَامٌ [ta’âm] Mutlakan ekl olunacak şey’e denir; cem’i أَطْعِمَةٌ [at’imet] gelir, cem’ü’l-cem’i أَطْعِمَاتٌ [et’imât] gelir. Ve طَعْمٌ [ta’m] (tâ’nın fethiyle) ve طَعَامٌ [ta’âm] Masdar olurlar, nesne ekl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: طَعِمَهُ طَعْمًا وَطَعَامًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَكَلَهُ Ve طَعْمُ الشَّيْءِ [ta’mu’ş-şey’] O nesnenin tat ve mezesine denir ki çâşnî dahi derler, kuvvet-i zâ’ika ile ma’lûm olan keyfiyyettir, acılık ve tatlılık ve bunların miyânesi olan tat ve meze gibi gerek ta’âm ve gerek şarâbda olsun; cem’i طُعُومٌ [tu’ûm] gelir; yukâlu: طَعْمُهُ حُلْوٌ أَوْ مُرٌّ Ve iştihâ olunan ta’âma denir; yukâlu: أَحْضَرَ طَعْمًا وَهُوَ مَا يُشْتَهَى مِنَ الطَّعَاِم Ve iştihâya medâr olan şey’e denir, meselâ ta’âmın lezzeti ve halâveti ve i’tidâli gibi. Ve ağaç aşıyı kabûl edip tutmak ma’nâsınadır; yukâlu: أَطْعَمَ الْغُصْنَ فَطَعِمَ طَعْمًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَيْ وَصَلَ بِهِ غُصْنًا فَقَبِلَ الْوَصْلَ Ve doymak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: مَا يَطْعَمُ آكِلُ هَذَا أَيْ مَا يَشْبَعُ Ve bu bâb-ı sâlistendir, zîrâ mü’ellif كَيَمْنَعُ lafzıyla takyîd eyledi.

اَلطَّعَامُ [et-ta’âm] (tâ’nın fethi ile) Her ekl olunan nesne ve gâh olur طَعَامٌ [ta’âm] buğdaya tahsîs olunur, بُرٌّ [burr] ma’nâsına. Ve fî hadîsi Ebî Sa’îd: “كُنَّا نُخْرِجُ صَدَقَةَ الْفِطْرِ عَلَى عَهْدِ رَسُولِ اللهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ صَاعًا مِنْ طَعَامٍ أَوْ صَاعًا مِنْ شَعِيرٍ”