iz. ar. [fa. تراز terâz’dan muarreb] 1. İpek ve sırma ile işleme, nakış, esvâba nakış ile yapılan süs. 2. Zîb, zînet, revnâk. 3. Üslûb, reviş, tarz. 4. Herkesin gözüne çarpacak güzel bir fikri hâvî ibâre-i muhtasara ve mâni‘dâr: devlet-i aliyye-i osmâniye’nin arması. “المستند بتوفیقات الربانیه ملك الدولة العلیة العثمانیه el-müstenidü bi-tevfîkâti’r-rabbâniyye meliküd-devletilaliyyeti’l-osmâniyye” tırâzıyla mübecceldir. Fr. Devise. ≡ sıf. fa. [doğrusu: terâz. str. de bulunur.] 1. Donatan, süsleyen, süs veren: بزم طراز bezm-i tırâz = meclis-ârâ. 2. Düzelten, nizâma koyan, yapıp yakıştıran: şâir-i bedî‘a-tırâz; ressâm-ı bedâyi‘-tırâz. [bu lügatın lisânımızda istimâli zâten mezesiz (tatsız, zevksiz) olduğu halde, “harîrî-tırâz” gibi teşbîh makâmında isti‘mâli büsbütün abestir.]