A native or inhabitant of some specified place; as, sons of
Albion; sons of New England.

The produce of anything.

vulg. son, s. 1. The end of a time, duration, or series. 2. A consequence, result, issue. 3. The after-birth.

Any young male person spoken of as a child; an adopted male
child; a pupil, ward, or any other male dependent.

a. Latter; last; ultimate.

s. & a. See صوڭ .

i. oğul, erkek evlat. We have two sons. (İki oğlumuz var.)

Şimdiki zamana en yakın zamandan beri olan veya bu zamanda yapılmış, olmuş olan, ilk karşıtı.

i. 1. En gerideki uç, gâyet, nihâyet, âhir, encâm, âkıbet, pâyân, hıtâm, hâtime: günün, ömrün, senenin sonu; bu işin sonu gelmedi; sonu selâmettir. 2. Döl eşi, meşîme. ≡ sıf. 1. En sonraki, ahîr, âhir, vâpesin: son işimiz budur; son nefes = âhir nefes; son bahâr = fasl-ı harîf, güz mevsimi. 2. Sonraki, muahhar: son pişmanlık.

A male child; the male issue, or offspring, of a parent,
father or mother.