اَلشِّكَالُ [eş-şikâl] (كِتَابٌ [kitâb] vezninde) Kösteğe ve pâyvende denir; cem’i شُكُلٌ [şukul]dur, كُتُبٌ [kutub] vezninde; yukâlu: شَدَّ قَوَائِمَ الدَّابَّةِ بِالشِّكَالِ أَيْ بِالْحَبْلِ الْخَاصِّ لَهَا Ve şol ipe denir ki devenin göğüs bağıyla kasık bağının aralığına çekip bend ederler, kezâlik kasık bağıyla karnı altından çekilen kolanın aralığına bağladıkları bağa denir. Ve davarın elleriyle ayakları beynine bağladıkları kısa kösteğe ve pâyvende denir. Ve at kısmının bir ayağı mutlak olarak üç ayağında olan sekile denir ve bunun 'aksine de denir; yukâlu: فَرَسٌ بِهِ شِكَالٌ أَيْ ثَلَاثُ قَوَائِمِهِ مُحَجَّلَةٌ وَالْوَاحِدَةُ مُطْلَقَةٌ وَعَكْسُهُ أَيْضًا Kâle fi’n-Nihâye: “إِنَّهُ عَلَيْهِ السَّلَامُ كَرِهَ الشِّكَالَ فِي الْخَيْلِ” Mütercim der ki Râgib, Mufredât’ta bir ayağıyla bir elinde olmağa tahsîs eylemiştir.