(a. i. c. : esfâr) : 1) yazılı şey; kitap, cüz; mektup. 2) tevrâtın beş kitabından her biri.

iz. ar. cm: esfâr. 1. Kitap, yazılmış şey, nâme. 2. Kitap cildi veya faslı ve ale’l-husûs Tevrat’ı tertip eden kütüb-i hamsenin beheri: esfâr-ı Tevrat.

اَلسِّفْرُ [es-sifr] (sîn’in kesriyle) Kitâb-ı kebîre denir. 'Alâ-kavlin Tevrât-ı şerîf eczâsından bir cüz’e denir. Mü’ellifin 'âdeti bir mâdde mukayyed olmayarak resm olunursa elbette evveli meftûh olur. Burada غَالِبًا بِالْكَسْرِ kaydı nâsihten sâkıttır. Ve Basâ’ir’de yalnız kitâba hasr edip hakâyık ve işkâlâtı isfâr ve beyân eylediği bâ’is-i tesmiye olmak üzere resm eylemiştir. Cem’i أَسْفَارٌ [esfâr] gelir. Ve Tevrât cüz’üne ıtlâk edenler işbu: ﴿مَثَلُ الَّذِينَ حُمِّلُوا التَّوْرَيةَ ثُمَّ لَمْ يَحْمِلُوهَا كَمَثَلِ الْحِمَارِ يَحْمِلُ أَسْفَارًا﴾ âyet-i kerimesine binâ’en ıtlâk eylediler.

s. (pl. اسفار) A book, writing; any one of the five books of the Pentateuch.

اَلصُّفْرُ [es-sufr] (sâd’ın zammı ve fâ’nın sükûnuyla) Tuç ki ondan sahan ve tepsi işlerler. Ve Ebû 'Ubeyde kesrle dahi rivâyet etmiştir. Ve صِفْرٌ [sifr] Hâlîye derler; yukâlu: بَيْتٌ صِفْرٌ عَنِ الْمَتَاعِ أَيْ خَالٍ عَنْهُ وَيُقَالُ رَجُلٌ صِفْرُ الْيَدَيْنِ