sıf. [belki fa. serd’den] 1. Katı, salb, çetin, dürüşt: sert taş, toprak ağaç. 2. Keskin, tiz, şedîd: sert sirke, rakı, tütün. 3. Hırçın, haşîn, tünd, hadid: sert adam, sert at, sert huy. 4. Lemste yumuşak olmayan: sert kumaş, et. 5. Şiddetli, zorlu: sert rüzgâr, deniz.

اَلسَّرْطُ [es-sert] (شَرْطٌ [şart] vezninde) ve اَلسَّرَطَانُ [es-seretân] (fetehâtla) Yutmak ma’nâsınadır; yukâlu: سَرَطَهُ وَسَرِطَهُ سَرْطًا وَسَرَطَانًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ وَالرَّابِعِ إِذَا ابْتَلَعَهُ

vn. A blaming, reprimanding; reproof.

a. 1. Hard. 2. Sharp, severe, harsh. 3. Strong, violent (wind, etc.). 4. Potent, pungent. 5. Fiery, mettlesome (horse, etc.).

اَلثَّرْطُ [es-sert] (sâ’nın fethi ve râ’nın sükûnuyla) ثَلْطٌ [selt] gibidir veznen ve ma’nen yâhûd لُثْغَةٌ [lusgat]tir, ya’nî lisân telaffuzda kâsır olmağın ehad-ı harfeyni âhara şebîh tekellüm etmegindir. Ve ثَلْطٌ [selt] çiriş dedikleri nesnedir ki onu paşmakçılar isti’mâl eder ki lisân-ı Fârisîde dahi ona sirîş derler. Ve bu zikr olunan Nadr b. Şumeyl rivâyeti üzeredir. Ve Ebu’l-gavs zikr olunan lafzın bu ma’nâya gelmesin inkâr etti.

اَلسَّرْطُ [es-sert] (sîn’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Yutmak, بَلْعٌ [bel’] ma’nâsına; tekûlu: سَرِطْتُ الشَّيْءَ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ أَسْرَطَهُ سَرْطًا إِذَا أَبْلَعْتَهُ