(a. i. c. : sumût) : 1) taraf, cihet, yön. 2) astr. açıklık.

iz. ar. cm: sümût 1. Cihet, taraf, cânib: o semtde = o tarafta; bizim semtte bizim cihette; semt semt = cihet cihet, taraf taraf. 2. ht. Ecrâm-ı semâviyyeden birinin merkezinden mürûr eden irtifâ‘ dâiresinin ufuktan kat‘ eylediği nokta ile ufkun şimâl veya cenûb noktası beyninde vâki‘ dâire-i azîme kavsi ve tabîr-i diğerle dâire-i irtifâ‘ ile nısfu’n-nehâr-ı râsıd beyninde semt-i re’sde hâdis olan zâviye; Fransızca ar. السمت es-semt’den me’hûz olarak azimut denilir.

اَلشَّمْطُ [eş-şemt] (şîn’in fethi ve mîm’in sükûnuyla) Bir nesneyi âhere katıp karıştırmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَمَطَهُ بِهِ شَمْطًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا خَلَطَهُ بِهِ Ve doldurmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَمَطَ الْإِنَاءَ إِذَا مَلَأَهُ Ve hurmânın korukları ağaçtan dökülüp saçılmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَمَطَتِ النَّخْلَةُ إِذَا انْتَثَرَ بُسْرُهَا Kezâlik ağacın yaprakları dökülüp saçılmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَمَطَ الشَّجَرُ إِذَا انْتَثَرَ وَرَقُهُ

s. (pl. سموت) 1. A road, path, way. 2. A direction, bearing by compass, etc. 3. The district of a city or country in which one dwells; a neigh-borhood; one’s home. 4. A line of conduct; a right course.

a. 1. Not burdened with dependents or responsibilities. 2. Poor.

اَلسَّمْتُ [es-semt] (sîn’in fethi ve mîm’in sükûnuyla) Tarîk ma’nâsına. Ve kasd etmek ma’nâsına da gelir; yukâlu: سَمَتَ يَسْمُتُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ أَيْ قَصَدَ Ve سَمْتٌ [semt] Ehl-i hayr hey’etine dahi derler; yukâlu: مَا أَحْسَنَ سَمْتَهُ أَيْ هِدْيَهُ Ve هِدْيٌ [hidy] hâ’nın kesriyle ve fethiyle sîret ma’nâsınadır. Ve سَمْتٌ [semt] Zann ve gümânla gezmeğe dahi derler.

اَلسَّمْطُ [es-semt] (sîn’in fethi ve mîm’in sükûnuyla) Issı suyla oğlağın derisinden kılların pâk etmektir, biryân etmek için; tekûlu: سَمَطْتُ الْجَدْيَ أَسْمُطُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَأَسْمِطُهُ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي سَمْطًا إِذَا نَظَّفْتَهُ عَنِ الشَّعْرِ بِالْمَاءِ الْحَارِّ لِتَشْوِيَهُ