(a. i. c. : eslâf, süllâf) : 1) bir yerde, bir işte, bir vazifede başka birinden önce bulunmuş olan kimse, [“halef” in zıddı] . 2) eski adam. (bkz. : cedd).

iz. ar. cm: eslâf. 1. Bir hal ve mevki‘de diğerinden evvel bulunmuş olan adam, geçmiş, eski, halef mukâbili: filân işi şimdiki vâlî yapmadı selefi hazırlamıştı; halef selef yolda buluştular: onunla filân memuriyette halef selef olduk. 2. Eski adam, cedd. [başlıca cem‘i: ecdâd], geçmişler, eski adamlar: eslâfın isrine tebeiyyet etmek; eslâf-ı kirâmımızın semere-i sa‘y ü gayretini iktıtâf ediyoruz.

اَلسَّلَفُ [es-selef] (fethateynle) Zamân-ı mâzîde gelip geçmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَلَفَ الشَّيْءُ سَلَفًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا مَضَى Ve إِسْلاَفٌ [islâf] ma’nâsından ism olur ki سَلَمٌ [selem] ma’nâsına olur; Mu’âmelâttan bir gûnedir ki kabz-ı semen-i sil’a üzere takdîm ve ta’cîl olunur; yukâlu: أَخَذَهُ بِالسَّلَفِ أَيْ بِالسَّلَمِ وَهُوَ أَنْ يُعْطِيَ مَالاً فِي سِلْعَةٍ إِلَى أَجَلٍ مَعْلُومٍ بِزِيَادَةٍ فِي السِّعْرِ الْمَوْجُودِ عِنْدَ السَّلَفِ وَذَلِكَ مَنْفَعَةٌ لِلْمُسْلِفِ Bunun tarîkini mürâbahacılar hoşça bilirler. Şârih der ki mu’âmele-i merkûme bâb-ı mahsûstur. Mücmeli müsellemün fîh olan âcili re’sü’l-mâl olan ‘âcil mukâbelesiyle bey’ eylemektir. Sıfât ve şurût-ı 'adîdesi vardır. Ve سَلَفٌ [selef] Şol karz mu’âmelesine denir ki ondan karz veren adama dünyevî fâ’idesi olmayıp istikrâz eden kimse hemân 'aynını edâ ede. Bu karz-ı hasen ta’bîr ettikleridir. Mukrıza şükr ve sevâb menfa’ati kifâyet eder; yukâlu: أَعْطَاهُ سَلَفًا وَهُوَ الْقَرْضُ الَّذِي لاَ مَنْفَعَةَ فِيهِ لِلْمُقْرِضِ وَعَلَى الْمُقْتَرِضِ رَدُّهُ كَمَا أَخَذَهُ Ve bir adamın âhirete takdîm eylediği ‘amel-i sâlihe yâhûd sagîr iken vefâtıyla müte’essir olduğu evlâdına ıtlâk olunur. Ve bir kimsenin sâbıkan geçen âbâ’ ve akribâsına denir; cem’i سُلاَّفٌ [sullâf] gelir sîn’in zammıyla ve أَسْلاَفٌ [eslâf] gelir. Muhaddisînden 'Abdurrahmân b. 'Abdullâh es-Selefî ve sâ’irleri سَلَفٌ [selef]-i mezkûra mensûblardır.

s. 1. (pl. اسلاف) A predecessor. 2. (pl. as 1) An ancestor. 3. The founder of a religion, sect, or school. 4. An advance of money, or property delivered in advance of payment. 5. A loan without interest. 6. A good deed done in anticipation of future reward.

s. pl. of سالف 1. Predecessors. 2. Ancestors. 3. The body of elders in Islam, namely A’isha, EbuBekr, 'Umer, 'Osman, Talha, Zubeyr, Mu’aviya, and 'Amr son of 'As. 4. The companions of Muhammed and their personal disciples. 5. Ebu-Hanifa and his immediate disciples.

اَلسَّلَفُ [es-selef] (fethateynle) Geçmek, مُضِيٌّ [mudiyy] ma’nâsına; yukâlu: سَلَفَ يَسْلُفُ سَلَفًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ مِثْلُ طَلَبَ يَطْلُبُ طَلَبًا إِذَا مَضَى Ve سَلَفُ الرَّجُلِ [selefu’r-recul] Recülün sâbıkan geçen atalarına dahi derler, âbâ-i mütekaddimûn ma’nâsına.