(a. i.) : 1) sesini soluk almadan durdurma. 2) ed. şiirde bir harekenin düşmesinden meydana gelen ahenk kırıklığı.

اَلسَّكْتُ [es-sekt] (sîn’in fethi ve kâf’ın sükûnuyla) ve اَلسُّكُوتُ [es-sukût] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) ve اَلسُّكَاتُ [es-sukât] (سُؤَالٌ [su’âl] vezninde) Hâmûş olmak ma’nâsınadır ki terk-i kelâm eylemekten ibarettir, Türkîde susmak ta’bîr olunur; yukâlu: سَكَتَ الرَّجُلُ سَكْتًا وَسُكُوتًا وَسُكَاتًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا صَمَتَ Ve سَكْتٌ [sekt] Kesîrü’s-sükût olan kişiye denir, ıtlâk-bi’l-masdardır. Ve mutrib nagamât eder iken iki nagmenin miyânını soluk almaksızın fasl eylemeğe denir; mücevvidlerin سَكْتَةٌ [sektet] ta’bîrleri bundan me’hûzdur. Ve سَكْتٌ [sekt] ve سُكُوتٌ [sukût] Ölmek ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: سَكَتَ الرَّجُلُ إِذَا مَاتَ

s. An interval of silence between two musical notes, the shortest interval in reading and recitation without taking breath.