(a. i. c. : sihâm) : 1) ok. (bkz. : tîr). 2) yay. 3) (c. : esham) aksiyon, hisse bedeli. 4) kısım, hisse, pay. 5) or. eğrilik payı [tomrukla rda1]

(f. i.) : korku, dehşet, (bkz : bîm).

iz. ar. cm: sihâm, eshâm. 1. Ok, yayla atılan ucu sivri demirli kamış [bu mana ile birinci cem‘i kullanılır.] 2. Hisse, pay, nasip, behre. 3. Nemâsı aydan aya alınmak üzere hazîne-i devlete ikrâz olunan akçeye mukâbil alınan sened-i resmî. [bu mana ile ikinci cem‘i kullanılır.] 4. rt. Bir kavsin iki ucunu rabt eden veterin ortasından kavse kadar temdîd olunan hatt-ı amûdî.

iz. ar. cm: sihâm, eshâm. 1. Ok, yayla atılan ucu sivri demirli kamış [bu mana ile birinci cem‘i kullanılır.] 2. Hisse, pay, nasip, behre. 3. Nemâsı aydan aya alınmak üzere hazîne-i devlete ikrâz olunan akçeye mukâbil alınan sened-i resmî. [bu mana ile ikinci cem‘i kullanılır.] 4. rt. Bir kavsin iki ucunu rabt eden veterin ortasından kavse kadar temdîd olunan hatt-ı amûdî.

اَلشَّهْمُ [eş-şehm] (سَهْمٌ [sehm] vezninde) ve اَلْمَشْهُومُ [el-meşhûm] (mîm’in fethiyle) Pek zîrek ve zekiyyü’l-fu’âd, tîz-fehm ve âteşîn-zihn ve çîre-mizâc adama denir; cem’i شِهَامٌ [şihâm] gelir; yukâlu: رَجُلٌ شَهْمٌ وَمَشْهُومٌ أَيْ ذَكِيُّ الْفُؤَادِ مُتَوَقِّدٌ Ve cünbüşlü neşâtlı cüst ve tüvânâ ata ıtlâk olunur; yukâlu: فَرَسٌ شَهْمٌ أَيْ سَرِيعٌ نَشِيطٌ قَوِيٌّ Ve evâmir ve ahkâmı nâfiz, mesmû’u’l-kelâm seyyid ve serkâra vasf olur; bunun cem’i شُهُومٌ [şuhûm]dur; yukâlu: هُوَ شَهْمٌ أَيْ سَيِّدٌ نَافِذُ الْحُكْمِ Ve şol taşa denir ki arslan saydı için yaptıkları kulübenin kapısı üzere vaz’ olunur, arslan içeri girip tu’meye yapıştıkta zenberekli musanna’ olmakla hemân düşüp kapıyı sedd eder ve ona mühmele ile سَهْمٌ [sehm] dahi denir. Ve Şehm b. Murre, Muhârib kabîlesinden bir şâ’irdir. Ve Şehm b. Mikdâm, sevrî şeyhidir. Ve Şehm b. 'Abdullâh ve Seleme b. Şehm muhaddislerdir. Ve Ebû Şehm Yezîd b. Ebî Şeybe sahâbedir. Ve شَهْمٌ [şehm] Masdar olur, ata zecr ve âzâr eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: شَهَمَ الْفَرَسَ شَهْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا زَجَرَهُ Ve شَهْمٌ [şehm] ve شُهُومٌ [şuhûm] (قُعُودٌ [ku’ûd] vezninde) Bir adamı korkutmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَهَمَ فُلَانًا شَهْمًا وَشُهُومًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ وَالْأَوَّلِ إِذَا أَفْزَعَهُ

s. 1. Fear, terror. 2. Dignity of presence.

اَلسَّهْمُ [es-sehm] (sîn’in fethi ve hâ’nın sükûnuyla) Ok.

اَلسِّهَامُ [es-sihâm] (sîn’in kesriyle) Cem’i, oklar ma’nâsına. Ve سَهْمٌ [sehm] Nasîbe dahi derler.