اَلشَّبَاةُ [eş-şebât] (حَصَاةٌ [hasât] vezninde) Henüz doğmuş 'akrebe denir; 'alâ-kavlin sarı 'akrebe denir; yukâlu: كَأَنَّهُ شَبَاةٌ وَهِيَ الْعَقْرَبُ سَاعَةَ تُولَدُ أَوْ عَقْرَبٌ صَفْرَاءُ Ve dizgine gerilir olan keskin ata denir. Ve şahlanır olan ata denir. Ve 'akrebin neşterine denir ki onunla çalar. Ve her şey’in keskin ucuna ve kenârına denir; yukâlu: كَأَنَّهُ شَبَاةُ السِّنَانِ أَيْ حَدُّهُ Ve شَبَاةُ النَّعْلِ [şebâtu’n-na’l] ayakkabının burunlarının ucuna denir; cem’i شَبَا [şebâ] gelir, حَصَا [hasâ] gibi ve شَبَوَاتٌ [şebevât] gelir fetehâtla.

سَبَطٌ [sebat] (fethateynle) Bi-ma’nâhu. Ve سَبَطٌ [sebat] Kıvırcık olmamak ma’nâsına da gelir; yukâlu: سَبِطَ شَعْرُهُ سَبَطًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ وَيُقَالُ رَجُلٌ سَبِطُ الشَّعْرِ وَسَبِطُ الْجِسْمِ وَسَبْطُ الْجِسْمِ مِثْلُ فَخِذٍ وَفَخْذٍ إِذَا كَانَ حَسَنَ الْقَدِّ وَالْإِسْتِوَاءِ Ve سَبَطٌ [sebat] Nebâtâttan bir ota dahi derler ki tâze iken سَبَطٌ [sebat] ve kurudukta حَلِيٌّ [haliyy] derler hâ-i mühmele ile.