اَلصَّلَعُ [es-sala’] (fethateynle) Bir adamın başı daz olmak ma’nâsınadır ki başın önünde ya’nî cebhesinde kıl olmayıp açık olmaktan ‘ibârettir. O yerde mâdde-i şa’rın nâkıs ve kâsır ya’nî ahlât-ı rediyyenin hiddeti ve rutûbeti sebebiyle kıl bittiği mahall fâsid olmakla mesâmmât-ı şa’rın kuvvet-i mâsikesine za’f ‘ârız olduğundan ve gâhca dimâg kendisini ihâtâ eden kâse-i serin kendisine mümâss olduğu yerden aşağıca düşmekle kâse-i ser dimâgdan cezb eylediği kuvvet-i rutûbeti za’f ve kılletten nâşî yukarıya ya’nî kendisine mülâkî olan beşereye def’ ve ifâza eylemediğinden nâşî yübûsetin istîlâsından neş’et eder; yukâlu: صَلِعَ الرَّجُلُ صَلَعًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا كَانَ مُنْحَسِرًا شَعْرُ مُقَدَّمِ رَأْسِهِ Ve صَلَعٌ [sala’] Başın önünde dazlak olan yere denir; sâd’ın zammıyla da lügattır; müfredi صَلَعَةٌ [sale’at]tır; yukâlu: صَكَّهُ عَلَى صَلَعَتِهِ أَيْ مَوْضِعِ صَلَعِهِ