(a. i. c. : mesaî) : 1) çalış, çabalama, gayret, emek. 2) geçinmek için iş işleme. 3) koşma, yürüme [hac’da “safa” ile “Merve” arasında]

اَلسَّعْيُ [es-sa’y] (رَعْيٌ [ra’y] vezninde) Kasd eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَعَى إِلَيْهِ سَعْيًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا قَصَدَ Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre سَعْىٌ [sa’y] meşy-i serî’ ma’nâsına mevzû’dur, ma’ânî-i sâ’ire ondan müteferra’dır. Ve iş işlemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَعَى فُلَانٌ إِذَا عَمِلَ Ve yürümek ma’nâsınadır; yukâlu: سَعَى الرَّجُلُ إِذَا مَشَى Ve yelmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَعَى الرَّجُلُ إِذَا عَدَا Ve bir adamı gamz edip koğlamak ma’nâsınadır; yukâlu: سَعَى بِهِ إِذَا نَمَّ بِهِ Şârih der ki bunda سِعَايَةٌ [si’âyet] müte’âreftir. Ve kesb eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَعَى عَلَى عِيَالِهِ إِذَا كَسَبَ لَهُمْ Ve câriye rûspuluğa yelmek ma’nâsınadır; yukâlu: سَعَتِ الْأَمَةُ إِذَا بَغَتْ Şârih der ki bu ma’nâ hasâ’istendir, hürrede isti’mâl olunmaz.

اَلسَّعْيُ [es-sa’y] (sîn’in fethi ve 'ayn’ın sükûnuyla) Seğirtmek; yukâlu: سَعَى الرَّجُلُ يَسْعَى سَعْيًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا عَدَا Ve kezâlik işlemeğe ve kesb etmeğe dahi derler.