اَلشَّعَارُ [eş-şa’âr] (سَحَابٌ [sehâb] vezninde) Birbirine âmîhte olmuş çatılkı ağaçlığa denir; yukâlu: رَوْضَةٌ كَثِيرَةُ الشَّعَارِ أَيِ الشَّجَرِ الْمُلْتَفِّ Ve toprağı mülâyim ve pâ-zede olan yerde nâbit şol ağaçlara ıtlâk olunur ki memerr-i nâsta vâki’ olmakla ebnâ-yı sebîl oraya nüzûl edip kış ise altına girip nev’an berd ve bârândan korunmakla ve onlardan odun edinmekle ısınırlar ve yaz ise gölgelenirler.

اَلصَّعَرُ [es-sa’ar] (fethateynle) Yüzde olan meyldir, ya’nî yüzde dürük olmaktır, yüzün bir cânibe mâ’il kılmakla kibrden ötürü. Ve bu hâlet yüze mahsûstur.