(a. i. c. : sünen) : 1) iyi ahlâk, iyi tabiat. 2) Hz. Muhammed (Aleyhisselâm)'in sözleri, işleri ve tasvibleri [misvak kullanma, cemaatle namaz kılma vb. gibi] , (bkz. : hadîs) Ehl-i sünnet : sünnat-i gayr-i müakkede Şia’nın haricindeki İslâm mezheplerine mensup olan çoğunluk.

is. ar. cm: sünen. 1. Fahr-i Kâinât (sallallâhü aleyhi ve sellem) efendimizin akvâl ve ef‘âl-i mübârekeleri ki ehl-i İslâm için lâzımü’l-imtisâldir: sünnet-i şerîfe, sünen-i seniyye. 2. Hıtân: çocuğu sünnet etmek; sünnet cemiyyeti. ≡ cm. Ehâdîs-i şerîfe-i Nebeviyye ve bunları hâvî kütüb-i esâsiyyeden kitap: Sünen-i Ebî Dâvûd, Sünen-i İbn-i Mâce.

اَلسُّنَّةُ [es-sunnet] (sîn’in zammıyla) Yüze denir, وَجْهٌ [vech] ma’nâsına yâhûd yüzün görünen yerine yâhûd dâ’iresine denir yâhûd sûret ve çehreye yâhûd cebînân ile cebheye denir. Ve sîret ve tarîkat ma’nâsınadır; yukâlu: لَهُ سُنَّةٌ حَسَنَةٌ أَيْ سِيرَةٌ وَطَرِيقَةٌ Ve tabî’at ve cibillet ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ كَرِيمُ السُّنَّةِ أَيِ الطَّبِيعَةِ Ve سُنَّةُ اللهِ تَعَالَى حُكْمُهُ وَأَمْرُهُ وَنَهْيُهُ Ya’nî sünnet-i ilâhî tarîka-i hükm ve emr ve nehyinden 'ibârettir. Ve kavluhu ta’âlâ: ﴿إِلَّا أَنْ تَأْتِيَهُمُ سُنَّةُ الْأَوَّلِينَ﴾ أَيْ مُعَايَنَةُ الْعَذَابِ Zîrâ 'azâb onların tarîka-i meslûkeleridir. Ve سُنَّةٌ [sunnet] Medîne’ye mahsûs bir gûne hurmâ adıdır.