(a. s.) : 1) aşağıda bulunan, (bkz. : tahtânî). 2) alçak, bayağı. (bkz. : denî). Hidemât-ı süfliyye : çöpçülük, süprüntücülük gibi şeyler. 3) kılıksız kıyafetsiz. 4) i : astr. Utarit (Merkür) ile, Venüs (Zühre) gezeğenleri.

(a. s.) : 1) tortuya, döküntüye âit. 2) i. çıkartı, (bkz. : gaita). Hummâ-yi süfliyye : gaitanın bağırsaklarda emilmesinden meydana gelen sıtma, ateş, nöbet.

sıf. ar. s: süfliye. tıb. Tortuya veya kazurâta müteallik: mevâdd-ı süfliye.

sıf. ar. s: süfliye. 1. Aşağıda bulunan, tahtânî, zîrîn, aşağıki. Ulvî mukâbili: taraf-ı süflî, cihet-i süfliye. 2. Alçak, dûn, fürû-mâye, bayağı, kıymetsiz ve itibârsız: pek süflî bir adamdır. 3. Kıyâfeti pek pejmürde ve hâli perîşân: kendisini pek süflî bir hâlde gördüm; üstü başı pek süflî. 4. ht. Kürre-i arz ile şems arasında bulunan Utarid ve Zühre seyyârelerine ıtlâk olunur: kevkeb-i süflî. Mukâbili: ulvî.

a. (fem. ثفلیە) Of the nature of sediment.

a. (fem. سفلیە) 1. Of, belonging to a low part or place; especially. 2. (dual سفلیان obl. سفلیین) An inferior planet (in the Ptolemaic astronomy). 3. Mundane, earthly, elementary. 4. Of low condition in life.