(a. i. c. : rihân, rühûn, rühn, rühün) : tutu, ödünç alınan eşya, para karşılığında gösterilen şey, ipotek. rehn-i müsteâr : fık. birinin malını ödünç alıp kendisinin izniyle rehin etme.

اَلرَّهْنُ [er-rehn] (râ’nın fethi ve hâ’nın sükûnuyla) Bir kimseden istidâne yâhûd isti’âre olunan nesnenin yerine vaz’ olunan şey’e denir ki Fârisîde girev ve Türkîde tutu ta’bîr olunur. Ve bu fi’l-asl masdardır. Cem’i رِهَانٌ [rihân] ve رُهُونٌ [ruhûn] ve رُهُنٌ [ruhun] gelir zammeteynle ve رَهِينٌ [rehîn] gelir, عَبْدٌ ['abd] ve عَبِيدٌ ['abîd] gibi; tekûlu: إِسْتَدَنْتُ مِنْهُ وَوَضَعْتُ كِتَابِي رَهْنًا وَهُوَ مَا وُضِعَ عِنْدَ النَّاسِ يَنُوبُ مَنَابَ مَا أُخِذَ مِنْهُ Ve رَهْنٌ [rehn] Masdaran müsta’mel olur ki aslı üzeredir, bir adamın yanına bir nesneyi tutu komak ma’nâsınadır; yukâlu: رَهَنَهُ الشَّيْءَ وَرَهَنَ عِنْدَهُ الشَّيْءَ رَهْنًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا جَعَلَهُ رَهْنًا Ve habs eylemek ma’nâsınadır; tekûlu: رَهَنْتُهُ لِسَانِي أَيْ حَبَسْتُهُ وَلَا يُقَالُ أَرْهَنْتُهُ بِالْهَمْزَةِ Gûyâ ki lisânını o kimseye rehn eylemiştir ki murâd ondan keff-i lisân etmektir. Ve sâbit ve pâydâr olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَهَنَ بِالْمَكَانِ إِذَا ثَبَتَ Ve dâ’im olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَهَنَ الشَّيْءُ إِذَا دَامَ Ve dâ’im kılmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَهَنَهُ إِذَا أَدَامَهُ

اَلرَّهْنُ [er-rehn] (râ’nın fethi ve hâ’nın sükûnuyla) Tutu ki ma’rûftur.