iz. ar. cm: rüfekâ. [rıfk’dan sıfm.] 1. Arkadaş, yoldaş, hempâ: ibtidâ refîki düşünmeli sonra tarîki. 2. Ortak, şerîk: rüfekâsına danışmadan bir şey diyemedi. 3. Yardak, yamak, muâvin: meclisin umûr-i tahrîriyesini idâre için bir refîke muhtaçtır. 4. Koca, zevc, arkadaş: kadına refîkasının nerede olduğunu sormalı.

اَلرَّفِيقُ [er-refîk] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) Yoldaşa denir, hem-râh ve مُرَافِقٌ [murâfik] ma’nâsına; cem’i cem’i رُفَقَاءُ [rufekâ’] gelir, أُمَرَاءُ [umerâ’] vezninde. Ve kaçan ki yoldaşlar birbirinden ayrılsa رُفْقَةٌ [rufkat] ismi zâ’il olur, lâkin رَفِيقٌ [refîk] ismi zâ’il olmaz. Ve رَفِيقٌ [refîk] müfred ve cem’e ıtlâk olunur, صَدِيقٌ [sadîk] ve خَلِيطٌ [halît] gibi. Ve 'alâ-kavlin رُفْقَةٌ [rufkat] ism-i cem’dir, رَهْطٌ [raht] gibi. Cem’i رِفَقٌ [rifak] gelir, عِنَبٌ ['ineb] vezninde ve رُفَقٌ [rufak] gelir, صُرَدٌ [surad] vezninde; tekûlu: هُوَ رَفِيقِي فِي الطَّرِيقِ أَيْ مُرَافِقِي وَتَقُولُ هُمْ رَفِيقِي Ve رَفِيقٌ [refîk] Uslu ve iz’ânlı, sehl ve leyyinü’l-cânib adama denir; yukâlu: رَجُلٌ رَفِيقٌ أَيْ ضِدُّ الْأَخْرَقِ

اَلرَّفِيقُ [er-refîk] (râ’nın fethi ve fâ’nın kesri ve meddiyle) Yoldaş, mürâfık ma’nâsına.

اَلرُّفَقَاءُ [er-rufekâ’] (râ’nın zammı ve fâ’nın fethiyle) Cem’i. Ve kaçanki yoldaşlar birbirinden ayrılsa رِفْقَةٌ [rifkat] ismi zâ’il olur, رَفِيقٌ [refîk] ismi zâ’il olmaz. Ve رَفِيقٌ [refîk] vâhide ve cem’e ıtlâk olunur, صَدِيقٌ [sadîk] gibi. Kâlallâhu ta’âlâ: ﴿وَحَسُنَ أُولٰئِكَ رَفِيقًا﴾ (النساء، 69) Ve رَفِيقٌ [refik] Halîm ve selîm olan kimseye de derler, أَخْرَقُ [ahrak]ın zıddıdır ki أَخْرَقُ [ahrak] hâ-i mu’ceme ve râ-i mühmele ile nâdân ve nâ-hemvâr olan kimsedir.