اَلرَّجَا [er-recâ] (عَصَا [‘asâ] vezninde) Nâhiye ve cânib ma’nâsınadır; ‘alâ-kavlin kuyunun hâssaten bir nâhiyesine denir; medd ile de lügattir, tesniyesi رَجَوَانِ [recevân] ve cem’i أَرْجَاءٌ [ercâ’] gelir; ve minhu’l-meselu: “رُمِيَ بِهِ الرَّجَوَانِ” أَيِ اسْتُهِينَ بِهِ كَأَنَّهُ رُمِيَ بِهِ Ya’nî “Filân hor ve mühân olsun!” Gûyâ ki kuyudan kova çıkarken iki tarafa çarpıldığı gibi o dahi öylece züll ve minnet ve istihânete dûçâr olsun demektir. Burada إِسْتِهْزَاءٌ nüshası galattır. Ve رَجَا [Recâ] Serahs kazâsında bir karye adıdır. Ve Vecre nâm mahalde bir mevzi’ adıdır. Ve رَجَا [recâ] Masdar olur, tekellüm eden kimse kelâmdan munkatı’ olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رَجِيَ الرَّجُلُ رَجًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا انْقَطَعَ مِنَ الْكَلَامِ Ve söylerken hasr olmak ma’nâsınadır; yukâlu: رُجِيَ عَلَيْهِ عَلَى الْمَجْهُولِ إِذَا أُرْتِجَ عَلَيْهِ