اَلرَّبَضُ [er-rabad] (fethateynle) Bağırsaklara denir, ‘alâ-kavlin karında yürekten mâ-‘adâ cümle ahşâ’ ve eczâya denir; yukâlu: رَمَى الْجَزَّارُ رَبَضَ الْمَذْبُوحِ أَيِ الْأَمْعَاءَ أَوْ مَا فِي الْبَطْنِ سِوَى الْقَلْبِ Ve şehrin sûr ve bârûsuna ve şaranpoya denir; Esâs’ın beyânına göre varoşa ıtlâk olunur. Ve koyun ve keçi mandırasına ve ağılına denir; yukâlu: سَاقَ الْغَنَمَ إِلَى رَبَضِهَا أَيْ مَأْوَاهَا Ve pâlân ve semer ipine, ‘alâ-kavlin yerden tarafa aşağısında olan iplere mahsûstur, yukarısında olana ıtlâk olunmaz. Ve bir adama kût ve gıdâ-yı kâfî olan süte denir ve minhu’l-meselu: hمِنْكَ رَبَضُكَ وَإِنْ كَانَ سَمَارًاh أَيْ مِنْكَ أَهْلُكَ وَخَدَمُكَ وَإِنْ كَانُوا مُقَصِّرِينَ Ya’nî “Akârib ve etbâ’ ve müte’allakâtın sendendir, her ne kadar denâ’et edip ri’âyet ve hizmette mukassir olurlar ise de.” Mesel-i mezbûr bir adamın ehl ve etbâ’ı her ne kadar hilâf-ı meşreb hareket ederler ise de nâçâr tahammül ile müsâmaha kıl diyecek mevki’de îrâd olunur. Bu mesel hأَنْفُكَ مِنْكَ وَلَوْ كَانَ أَجْدَعَh meseline akrebdir. Ve رَبَضٌ [rabad] Bir nesnenin nâhiye ve cânibine denir. Ve şol kolana denir ki kuşak gibi devenin iki yanlarından çekip kaba uyluklarından aşırırlar. Ve رَبَضٌ [rabad] Herkesin me’vâ ve merci’ ve müsterâh ittihâz eyledikleri mahalle denir; hâne ve ehl ve akribâ’ ve mâl gibi me’vâ-yı ganemden me’hûzdur; yukâlu: لِفُلاَنٍ رَبَضٌ وَهُوَ كُلُّ مَا يَأْوَى إِلَيْهِ وَيُسْتَرَاحُ لَدَيْهِ مِنْ أَهْلٍ وَقَرِيبٍ وَمَالٍ وَبَيْتٍ وَنَحْوِهِ [Ve] رَبَضٌ [rabad] lafzının cem’i أَرْبَاضٌ [erbâd] gelir.