اَلنِّكْلُ [en-nikl] (nûn’un kesriyle) Kendisiyle işkence ve 'ukûbet olunacak şey’e denir; ve minhu yukâlu: إِنَّهُ لَنِكْلُ شَرٍّ أَيْ يُنَكَّلُ بِهِ أَعْدَاءُهُ Ya’nî a’dâsına medâr-ı tenkîl ve 'ukûbettir. Ve şiddetli bukağıya denir; cem’i أَنْكَالٌ [enkâl]dir. 'Alâ-kavlin âteşten olan bukağıya denir. Kâle’ş-şârih ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿إِنَّ لَدَيْنَا أَنْكَالًا وَجَحِيمًا﴾ فَالنِّكْلُ اَلْقَيْدُ الشَّدِيدُ أَوْ قَيْدٌ مِنْ نَارٍ Ve نِكْلٌ [nikl] Bir gûne at gemine 'alâ-kavlin menzil süren ulakların kullandıkları geme denir, kantarma ve şebeş gibi. Ve licâm demirine ıtlâk olunur ki atı zabt eder. Ve yulara ıtlâk olunur.

s. (pl. انكال) 1. A severe bit for a horse. 2. A heavy chain or fetter. 3. Any instrument of punishment.

اَلنِّكْلُ [en-nikl] (nûn’un kesri vekâf’ın sükûnuyla) Bukağı, kayd ma’nâsına. Ve نِكْلٌ [nikl] Kezâlik uyan demirine dahi derler, حَدِيدَةُ اللِّجَامِ ma’nâsına. Ve Ebû 'Ubeyd eyitti: نِكْلٌ [nikl] risâlet tarîkiyle bir yere gönderilen kimsenin kullandığı licâma derler. Ve نِكْلٌ [nikl] Şol kimseye dahi derler ki şedîd olup a’dâsına licâm mesâbesinde ola. Ve نِكْلٌ [nikl] Bir kimseyi zebûn eden belâya dahi derler; yukâlu: رَمَاهُ اللهُ بِنِكْلِهِ أَيْ بِمَا يُنَكِّلُهُ Ve نِكْلٌ [nikl] Kezâlik şedîd olan kimse, 'alâ-mâ se-yecî’u.