اَلنَّمُّ [en-nemm] (nûn’un fethi ve mîm’in teşdîdiyle) Nâs beynine nakl-i kelâmla fesâd ilkâ edip birbirine düşürmek ma’nâsınadır ki koğuculuk eylemek ta’bîr olunur; yukâlu: نَمَّ الْحَدِيثَ نَمًّا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالْأَوَّلِ إِذَا رَفَعَهُ إِشَاعَةً لَهُ وَإِفْسَادًا وَوَرَّشَ بَيْنَ النَّاسِ وَأَغْرَى Ve yalanla sözü düzüp koşmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: نَمَّ الْكَلَامَ إِذَا زَيَّنَهُ بِالْكَذِبِ Ve misk râyihası dağılmak ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: نَمَّ الْمِسْكُ إِذَا سَطَعَ Ve نَمٌّ [nemm] Vasf olur, koğucuya denir; cem’i نَمُّونَ [nemmûn] ve أَنِمَّاءُ [enimmâ’] gelir, mü’ennesi نَمَّةٌ [nemmet]tir.