1. ayakkabı, papuç. 2) nal. 3) oturacak yerlerin en aşağısı.

اَلنَّعْلُ [en-na’l] (nûn’un fethi ve ‘ayn’ın sükûnuyla) Ayağı yere çıplak dokunmaktan hıfz edecek nesneye denir ki ayakkabı ve papuç ta’bîr olunur, Fârisîde pây-efzâr derler, envâ’ına şâmildir, her mahalde bir gûne dikip ayaklarına giyerler. Ve Türkîde nalın dedikleri ki çamurlukta giyilir, نَعْلَيْنِ [na’leyn] muharrefidir. Ve نَعْلٌ [na’l] kelimesi mü’ennestir ve hâ’yla نَعْلَةٌ [na’let] dahi lügattır; cem’i نِعَالٌ [ni’âl] gelir nûn’un kesriyle. Zâhiren نَعْلَةٌ [na’let]teki hâ’ vahdetiyyedir. Ve muhaddisînden huseyn b. Ahmed b. talha ve İshâk b. Muhammed ve Ebû 'Alî b. Dûmâ en-Ni’âliyyûn نِعَالٌ [ni’âl] 'ameline mensûblardır. Ve نَعْلٌ [na’l] Kılıç kınının diplik ta’bîr olunan demirine denir; yukâlu: لِسَيْفِهِ نَعْلٌ أَيْ حَدِيدَةٌ تَكُونُ فِي أَسْفَلِ غِمْدِهِ Ve çakılları parlak pek ve por yere denir ki nebât bitirmez ola; yukâlu: سَلَكُوا نَعْلًا مِنَ الْأَرْضِ وَهِيَ قِطْعَةٌ غَلِيظَةٌ مِنْهَا يَبْرُقُ حَصَاهَا وَلَا تُنْبِتُ Ve zelîl ve hâkisâr adama denir ki herkes pâymâl eder ola; yukâlu: مَا كُنْتُ نَعْلًا أَيْ ذَلِيلًا أُوطَأُ كَمَا تُوطَأُ الْأَرْضُ Ve kûşe-i kemân sırtına sarılan sinire denir ki zâg ta’bîr olunur, 'alâ-kavlin kemânın bütün arkasına sardıkları deriye denir; yukâlu: لِقَوْسِهِ نَعْلٌ أَيْ عَقَبٌ يُلْبَسُ عَلَى ظَهْرِ سِيَتِهَا أَوْ جِلْدٌ عَلَى ظَهْرِ الْقَوْسِ كُلِّهِ Ve zevceye ıtlâk olunur; yukâlu: خَلَعَ نَعْلَهُ أَيْ زَوْجَتَهُ Ve çiftçilerin saban demirine denir. Ve bir cins balık adıdır ki başı yumru olur. Ve Şatib nâm dağın başında bir palanka adıdır. Ve davar ayağına kakılan demire denir ki نَعْلٌ [na’l] muharrefi nal ta’bîr olunur, davarın papucu yerindedir. Ve نَعْلٌ [na’l] Masdar olur, bir adama ayakkabı bağışlamak ma’nâsınadır; yukâlu: نَعَلَهُمْ نَعْلًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا وَهَبَ لَهُمُ النِّعَالَ Ve davarı nallamak ma’nâsınadır; yukâlu: نَعَلَ الدَّابَّةَ إِذَا أَلْبَسَهَا النَّعْلَ

اَلنَّعْلُ [en-na’l] (nûn’un fethi ve ‘ayn’ın sükûnuyla) ‘Arabların başmak yerine giydikleri nesne ki ona حِذَاءٌ [hizâ’] dahi derler, hâ’-i mühmelenin kesriyle. Ve نَعْلٌ [na’l] mü’ennes-i semâ’îdir.