مُنْذُ [munzu] (mîm’in zammı ve zâl’ın zamm üzere binâsıyla) ve مُذْ [muz] (mîm’in zammı ve zâl’ın sükûnü üzere binâsıyla) Bunlardan her biri harf-i cerr olmağa sâlih olur. Bu takdîrce فِي mecrâsına cârî olur, lâkin şol zamâna cârî olur ki sen onda hâzırsın; tekûlu: مَا رَأَيْتُهُ مُنْذُ اللَّيْلَةِ Ve ism olmağa dahi sâlih olur. Bu takdîrce mâ-ba’di merfû’ olur. Târih üzere ve tevkît üzere târîh için olduğu vaktte مَا رَأَيْتُهُ مُذْ يَوْمُ الْجُمُعَةِ dersin, ya’nî evvel-i inkıtâ’-ı rü’yet yevm-i cum’adadır ve tevkît için oldukta مَا رَأَيْتُهُ مُذْ سَنَةٌ dersin ya’nî müddet-i 'adem-i rü’yet bir yıldır. Bu takdîrce مُذْ [muz]un mâ-ba’di nekire olur, gayrı olmaz, مُذْ سَنَةِ كَذَا demezsin belki hemîn مُذْ سَنَةٌ dersin. Ve Sîbeveyhi eyitti: مُذْ zamânda مِنْ gibidir mekânda. Ve bir cemâ’at kelime-i مُنْذُ [munzu] مِنْ [min] ile إِذْ [iz]den mürekkeb olur kelime-i vâhide kılınmıştır dediler. Cevherî eydür: Bu bir kelamdır ki bunun sıhhatine delîl yoktur.