is. ar. [vezn’den ms. müfâ’ale] 1. İki şeyin ağırlıkça bir ve müsâvî olması. 2. Karşılıklı iki şeyin vezince ve ahvâl-i sâirece bir gelmesiyle hâsıl olan uygunluk, denk olma: muvâzene-i düveliyye. 3. Bir cismin merkez sıkleti kâim gelmekle durabilmesi: pencereden uzanırken muvâzeneyi kaybedip düştü. 4. Vâridât ve masârifin bir gelmesi: bütçe muvâzenesi; idâreyi muvâzeneye komak. 5. Mukâyese, kıyas: eski servetinizle şimdiki servetinizi muvâzene ederseniz, ne kadar terakkî ettiğinizi anlarsınız.

vn. & s. 1. A balancing one another; equipoise, equiIibrium. 2. A balancing two things against each other; balance. 3. (rhet.) Two consecutive clauses’ ending with words of the same metre that do not rhyme together.