اَلْمُشْطُ [el-muşt] (mîm’in harekât-ı selâsı ve şîn-i mu’cemenin sükûnuyla) ve اَلْمَشِطُ [el-meşit] (كَتِفٌ [ketif] vezninde) ve اَلْمُشُطُ [el-muşut] (عُنُقٌ ['unuk] vezninde) ve اَلْمُشُطُّ [el-muşutt] (عُتُلٌّ ['utull] vezninde) ve اَلْمِمْشَطُ [el-mimşat] (مِنْبَرٌ [minber] vezninde) Tarağa denir, Fârisîde şâne derler. Cem’i أَمْشَاطٌ [emşât] ve مِشَاطٌ [mişât] gelir mîm’in kesriyle. Ve مُشْطٌ [muşt] (mîm’in zammıyla) Cullâhların tarak ta’bîr ettikleri âlete ıtlâk olunur. Ve bir hurde ot adıdır ki مُشْطُ الذِّئْبِ [muştu’z-zi’b] dahi derler. Ve ayağın yüzünde olan yufka kemiklere denir ki taraklık ta’bîr olunur; yukâlu: إِنْكَسَرَ مُشْطُ رِجْلِهِ أَيْ سُلاَمَيَاتُ ظَهْرِ قَدَمِهِ Ve مُشْطُ الْكَتِفِ [muştu’l-ketif] Omzun altında olan kürek kemiğine ıtlâk olunur ki yassı kemiktir, Fârisîde dahi şâne denir. Ve deveye mahsûs bir damga adıdır ki tarak hey’etinde olur. Ve bir tarza ağaçtan yarılmış tahtaya denir ki küp kapağı ederler.