(a. i. c. : minen) : 1) bir iyiliğe, bir iyilik yapana karşı kendini borçlu görme. 2) görülen iyiliğe karşı teşekkürde bulunma. 3) yapılan iyiliği başa kakma. Bî-minnet : minnetsiz, ettiği iyiliği başa kakmıyan. 4) şükür, teşekkür etme.

is. ar. cm: minen. 1. İhsan, in’âm, lûtf u kerem: canıma minnet = canıma bir lütf u ihsan addedip, ma’a’l-memnûniyyet kabul ederim. 2. Edilen bir iyiliği başa kakma: ben şerîkimin minnetini artık çekemem. 3. Şükür, hamd, sipâs: Allah’a minnet olsun. 4. Görülen bir iyiliğe karşı dâima izhâr-ı ihtiyaçla arz-ı şükrân ve mahcûbiyyet etme, bâr altında kalma.