d. [kesresi mâ-kabline göre hafif veya sakil okunur. Çağatayca’da “mu” yazılır.] istifhâm edâtı olup, edevâttan başka kelimenin kâffe-i aksâmına ilhâk olunur: bu misâfir mi? geldi mi? gelecekler mi? ben mi? böyle mi? şimdi mi? değil mi? yok mu? — fer’-i fiil ile fiil-i isnâdîden mürekkep olan sîgalarda, terkîbin birinci kısmına ilhâk olunarak araya girer: گلير gelir مى mi سك sin (گليرميسڭ gelir misin?) گيديور gidiyor مى mu يز yuz (گيديورمييز gidiyor muyuz?) گلەجك gelecek مى mi ايدى idi (گلەجكميدى gelecek miydi?) كلمش gelmiş مى mi شڭز siniz (گلمشميسڭز gelmiş misiniz?)— mürekkep olmayan sîgalarda böyle olmaz ve edât-ı cem’i de ayıramaz: گلدى مى geldi mi? مى گلديكز geldiniz mi? مى گوردك gördün mü? گليرلرمى gelirler mi? گلەجكلرمى gelecekler mi? گلمشلرمى gelmişler mi? gibi.

adv. The Turkish general adverb of interrogation, used after the word on which the question turns.

A syllable applied to the third tone of the scale of C, i. e.,
to E, in European solmization, but to the third tone of any scale in
the American system.