iz. ar. cm: mevâki’. [vuku’dan im.] 1. Yer, mahal, mevzi’, cây: bu mevkide; bu söz mevkiindedir. 2. Bir şeyin vukûa geldiği ve bulunduğu yâhut lüzum gösterdiği mahal: mevki-i harp, posta mevkii; mevki-i icrâ. 3. Vapur ve demiryol ve tiyatro gibi umûmî bir mahalde, verilen ücrete göre sınıfı değişen yer: birinci, ikinci, üçüncü mevki. 4. Vapur vesâir vesâit-i nakliyyede fazla ücret verenlere mahsus mümtâz mahal: mevki kamarası, mevki bileti, mevkide oturmak. 5. Asker ikâmetgâhı: mevki kumandanı, mevâki-i müstahkeme.