i. fa. [“mürden” fiilinden, yanılıp “mim”i mazmûm okumamalı.] ölüm, vefât, irtihâl. n.

اَلْمَرْقُ [el-merk] (فَرْقٌ [fark] vezninde) 'Acele ile dürtmek ve sançmak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَقَهُ بِالرُّمْحِ مَرْقًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا طَعَنَهُ بِهِ بِالْعَجَلَةِ Ve tencerede çorbayı yâ et suyunu çok eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَقَ الرَّجُلُ إِذَا أَكْثَرَ مَرَقَ الْقِدْرِ Ve sepiye vurulmuş derinin tüyünü yolmak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَقَ الْجِلْدَ إِذَا نَتَفَ صُوفَهُ مَعْطُونًا Ve مَرْقٌ [merk] Cevârî ve esâfil makûlesinin ya’nî mûsikîden bî-haber eşhâs-ı rezelenin beste ve şarkı gibi tarab ve tegannî eylemesine denir; hâlen bu diyârlarda ayıcı ve maymuncu çingenelerin ve mahalle bekçilerinin ve Bulgurlu 'arabacılarının türküleri ve ma’nîleri gibi. Şârihin beyânına göre bunda ismdir, fi’li تَمْرِيقٌ [temrîk]tir, tekûlu: سَمِعْتُ الْمَرْقَ وَهُوَ غِنَاءُ الْإِمَاءِ وَالسَّفِلَةِ Ve dibâgat için sepiye vurulmakla müte’affin olmuş deriye denir; yukâlu: “أَنْتَنُ مِنَ الْمَرَقِ” أَيِ الْإِهَابِ الْمُنْتِنِ ve tekûlu’l-'Arab: فُلَانٌ أَصَابَهُ ذَلِكَ فِي مَرْقِكَ أَيْ مِنْ جَرَّاكَ وَفِي جُرْمِكَ يَعْنِي مِنْ أَجْلِكَ Ve burada فِي [fî] مِنْ [min] ma’nâsına olmakla “Filân kimseye filân iş senden ötürü ve senin cürmünden nâşî isâbet eyledi” demek olur, إِهَابٌ مُنْتِنٌ ma’nâsından yâhûd şârihin beyânına göre مَرْقٌ [merk] hurmâ ağacına mahsûs bir âfete dahi denmekle ondan me’hûzdur.

اَلْمَرْقُ [el-merk] (mîm’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Çömleğe şorbâyı çok komak.