اَلدَّفْعُ [ed-def’] (نَفْعٌ [nef’] vezninde) Ve اَلْمَدْفَعُ [el-medfa’] (mîm’in ve fâ’nın fethiyle) Zor ile öte savmak ve kakıvermek ma’nâsınadır; yukâlu: دَفَعَهُ وَإِلَيْهِ وَعَنْهُ الْأَذَى دَفْعًا وَمَدْفَعًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا نَحَّاهُ Şârih der ki mü’ellif burada ilgâz-gûne kasr eylemiştir, zîrâ Basâ’ir’de beyânına göre دَفْعٌ [def’] bi-nefsihi ve إِلَى ile ve عَنْ ile ta’diye eder; إِلَى ile إِنَالَةٌ [inâlet] ya’nî nâ’il eylemek ma’nâsına ve عَنْ ile himâye ma’nâsına isti’mâl olunur; fe-yukâlu: دَفَعَهُ إِذَا نَحَّاهُ وَدَفَعَ إِلَيْهِ مَالاً أَيْ أَعْطَاهُ وَأَنَالَهُ وَدَفَعَ عَنْهُ الْأَذَى أَيْ حَمَاهُ

اَلْمَدْفَعُ [el-Medfa’] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Bir mevzi’ adıdır. Ve مَدْفَعٌ [medfa’] İki akıntı beyninde olan çukur su mecrâsına denir ki ibtidâ su kendisine mündefi’ olup ba’dehu öbür akıntıya da mündefi’ olur, مَذْنَبُ الدَّافِعَةِ [meznebu’d-dâfi’at] dahi denir. Ve مَدَافِعُ [medâfi’] lafzından müfred olur ki şiddetle su akacak mecrâya denir.