(a. s. Husûl’den) : 1) husul bulan, hâsıl olan, meydana gelen şey. 2) ürün. 3) verim.

sıf. ar. s. Mahsûle. [husûl’den imf.] Hâsıl olan, vücûda gelen, husûl bulan. ≡ iz. ar. cm. Mahsûlât. 1. Topraktan yetiştirilen hubûbât ve semerât: bu senenin mahsûlâtında feyz ve bereket vardır; buğday, arpa, üzüm, tütün mahsûlü. 2. Hayvanât-ı ehliyyeden olunan temettu‘, süt ve yağ ve yapağı gibi: dağlık yerlerin hayvanât mahsûlü ziyâde olur. 3. Sanâyiden hâsıl olan mevâdd-ı muhtelife: fabrika mahsûlü; ingiltere’nin başlıca serveti, mahsûlât-ı sınâiyyedir. 4. Bir kalem veya dâireden bir zamân-ı muayyende yazılan evrâk: her günün mahsûlü akşam torbaya konur. 5. Hülasa-i me’âl: mahsûl-i beyt.

a. (fem. محسولە) Insignificant, paltry.

a. (fem. مخسولە) Held in contempt.

اَلْمَحْسُولُ [el-mahsûl] (mîm’in fethi ve sîn’in zammı ve meddiyle) Rezâlet üzere olan kimse; yukâlu: حَسَلَهُ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا رَذَلَهُ ve yukâlu: حَسَلَ بِهِ إِذَا أَخَسَّ حَظَّهُ Ya’nî nasîbi naks olsa.

اَلْحَاصِلُ [el-hâsil] (sâd’ın kesriyle) ve اَلْمَحْصُولُ [el-mahsûl] (mîm’in fethi ve sâd’ın zammı ve meddiyle) Bir nesnenin bâkî kalanı.

اَلْمَخْسُولُ [el-mahsûl] (mîm’in fethi ve hâ’nın sükûnu ve sîn’in zammı ve meddiyle) Rezîl olup denî olan kimse; hâ’ ile ve hâ’ ile lügattır.