(a. i.) : iki dağ arasındaki yol.

iz. ar. cm: mahârim. [harâm’dan masdar-ı mîmî] haram, şer‘an tecvîz olunmaz şey: mahârimden tevakkî etmeli. [bu mana ile başlıca cem‘i müsta‘meldir.] ≡ sıf. ar. [zûmahrem’den muhtasar] 1. İzdivacı şer‘en haram ve gayr-i câiz olan, yakın akrabadan olmakla kendisinden kaçılmayan, hareme girip çıkan: kendisi mahremdir hareme girebilir. 2. mc. Teklifsiz, birinin esrârına ve ahvâl-i husûsiyyesine vâkıf, içli dışlı: mahrem-i esrâr. 3. Gizli, sır, herkese açılmaz ve söylenmez: o sözü, o işi pek mahrem tutuyorlar.

اَلْمَحْرَمُ [el-mahrem] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) Bir adama tezevvücü helâl olmayan akribâdan 'ibârettir, zükûr olsun ve inâs olsun; yukâlu: رَحِمٌ مَحْرَمٌ أَيْ مُحَرَّمٌ تَزَوَّجُهَا وَيُقَالُ هِيَ لَهُ مَحْرَمٌ وَهُوَ لَهَا مَحْرَمٌ

a. 1. Prohibited; especially, (pl. محارم) within the forbidden degrees of relationship for marriage; such, though of different sexes, may meet on intimate terms. 2. Intimate. 3. A forbidden place for certain acts; a sacred place.