iz. ar. [hulûs’dan im.] 1. Kurtulacak yer, melce’, me’men. n. 2. ed. [Fârisî ve Türkçe eş‘ârda] şâirin şiirde ittihâz ettiği isim ki gazelin nihâyetinde zikri âdet olmuştur: Kânûnî Sultân Süleyman Hân’ın mahlası Muhibbî’dir. 3. Herkesin ismine ilâveten zamm olunan ikinci isim ki bir sıfattan ibârettir: ismi Osman, mahlası Nuri’dir.

s. 1. A place of safety, a refuge. 2. A pseudonym; a kind of surname used by gentlemen in Turkey, sometimes with the real name but generally without it.