(a. i. c. : maânî) : 1) mânâ. 2) iç, içyüz. 3) rüya, düş. 4) akla yakın sebep. Âlem-i ma’nâ : rüya. Bî-ma’nâ : mânâsız, münasebetsiz. İsm-i ma’nâ : gr. mücerret, *soyut isim.

اَلْمَعْنَى [el-ma’nâ] (مَأْوَى [me’vâ] vezninde) ve اَلْمَعْنِيُّ [el-ma’niyy] (مَرْمِيٌّ [mermiyy] vezninde) ve اَلْمَعْنَاةُ [el-ma’nât] (مَرْمَاةٌ [mermât] vezninde) ve اَلْمَعْنِيَّةُ [el-ma’niyyet] (مَرْمِيَّةٌ [mermiyyet] vezninde) Kelime ve kelâmın medlûlüne denir ki mutazammın oldukları emr-i maksûddur, kasd ve irâde ma’nâsındandır, hulâsası izâsına elfâz vaz’ olunan sûret-i zihniyyeden 'ibârettir, mefhûm ondan e’ammdır.

اَلْمَعْنَى [el-ma’nâ] (mîm’in fethi ve nûn’un kesri ve yâ’nın teşdîdiyle) Bi-ma’nâhu kezâlik; tekûlu: عَرَفْتُ ذَلِكَ فِي مَعْنَى كَلَامِهِ وَفِي مَعْنَاتِهِ وَفِي مَعْنَى كَلَامِهِ Ve مَعْنِيٌّ [ma’niyy] (nûn’un kesri ve yâ’nın teşdîdiyle) Zahmet çekmiş kimseye dahi derler; yukâlu: أَنَا بِحَاجَتِكَ مَعْنِيٌّ عَلَى مَفْعُولٍ