اَللُّبُّ [el-lubb] (lâm’ın zammıyla) Ağuya denir, سَمٌّ [semm] ma’nâsına. Ve her şey’in mahz ve hâlisine denir; yukâlu: هُوَ لُبُّهُ أَيْ خَالِصُهُ Ve içli nesnenin içine ve özüne denir, meselâ لُبُّ النَّخْلِ [lubbu’n-nahl] hurmâ beynisidir ve لُبُّ الْجَوْزِ [lubbu’l-cevz] ve لُبُّ اللَّوْزِ [lubbu’l-levz] cevzin ve bâdemin içleridir. Ve لُبٌّ [lubb] عَقْلٌ ['akl] ve hûşa ıtlâk olunur. Cem’i أَلْبَابٌ [elbâb] gelir ve أَلُبُّ [elubb] gelir hemzenin fethi ve lâm’ın zammıyla. Mü’ellifin Basâ’ir’de beyânına göre لُبٌّ [lubb] şevâyibden sâfî ve hâlis olan 'akla ıtlâk olunur. Buna göre iki ma’nâdan menhût olur; 'alâ-kavlin لُبٌّ [lubb] عَقْلٌ ['akl]-ı zekîye ıtlâk olunmakla beynlerinde 'umûm ve husûs-ı mutlak olur, zîrâ her لُبٌّ [lubb] عَقْلٌ ['akl] olur ve her عَقْلٌ ['akl] لُبٌّ [lubb] olmaz. Kezâlik لُبٌّ [lubb] lafzının cem’i أَلْبُبٌ [elbub] gelir fekk-i idgâmla.